Σκοπός του βιβλίου είναι:
Να δουν οι ηλικιωμένοι τις χαρές που ίσως χάνουν και μπορούν να βρουν και να αξιοποιήσουν,
- Να προλάβουν οι μεσήλικες να προχωρήσουν στις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις για να έχουν καλύτερα γηρατειά και
- Να γνωρίζουν οι νεότεροι τι να περιμένουν και πόσο δημιουργικά μπορούν να αξιοποιήσουν τα χρόνια που τους έρχονται.
Αυτό το βιβλίο θα συντροφεύσει αυτούς που το έχουν ανάγκη και να τους «ξυπνήσει» τα όνειρα τις επιθυμίες και τα ενδιαφέροντα που έχουν ξεχάσει.
» Δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Δεν είμαστε ποτέ τόσο μεγάλοι για να μην ονειρευόμαστε!»
Είπαν για την Τρίτη Ηλικία:
Θέλω να ζήσω τα γηρατειά μου με την ίδια πληρότητα που έζησα τα παιδικά μου χρόνια και την εφηβεία μου». Μιχάλης Παναγής
“Μην προχωράτε σιωπηλά στην όμορφη τη νύχτα,
πρέπει να φλέγονται, να μαίνονται τα γηρατειά
στη δύση της ημέρας” Π. Ο. Μπράιαν
“Το μυστικό της ζωής είναι να σκεπτόμαστε διαρκώς, αλλά όχι για τον εαυτόν μας,
και όταν περήφανα αντιμετωπίζουμε τη ζωή, εκείνη σίγουρα θα μας σέβεται” Ρίτα Λέβι Μονταλτσίνι
“Δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια.
Δεν είμαστε ποτέ τόσο μεγάλοι για να μη μπορούμε να ονειρευόμαστε” Νταϊάνα Νιάν
Για τη συγγραφέα:
Η Σταματία Αργυροπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας.
Σπούδασε στο Τμήμα Νηπιαγωγών στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης.
Εργάστηκε για 30 χρόνια σε δημόσια νηπιαγωγεία της χώρας, σε βλαχόφωνες, ποντιακές ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές για 10 χρόνια και τα υπόλοιπα στην Πάτρα. Υπήρξε συνεργάτιδα του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Πατρών.
Εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Γονέων Πάτρας στην ατομική, κοινωνική και εξελικτική ψυχολογία, στη Σχολή «Εκπαίδευση Γονέων της Ευρώπης» για αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας στην Ελληνική κοινωνία και ως εκπαιδεύτρια για κοινωνική ένταξη ομάδων κοινωνικού αποκλεισμού.
Ακόμη εκπαιδεύτηκε ως Εθελόντρια Αδελφή του Ε. Ε. Σ. στη Νοσηλευτική, Γεροντολογία, ως Διδάσκουσα Πρώτων Βοηθειών και στον Τομέα Αιμοδοσίας για προσέλκυση εθελοντών αιμοδοτών. Πήρε εκπαίδευση μέσω του Ε.Ε.Σ. από ομάδα γιατρών της Γηριατρικής και Γεροντολογικής Εταιρείας Νοτιοδυτικής Ελλάδας ως φροντιστής ηλικιωμένων με αλτσχάιμερ.
Τέλος εκπαιδεύτηκε στην «ΠΡΟΤΑΣΗ» για έναν άλλο τρόπο ζωής ενάντια στις εξαρτήσεις και προσφέρει εθελοντικό έργο μέσα από την ομάδα των «ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ».
Στο πρώτο της βιβλίο «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΓΟΝΕΙΣ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΑΣ ! (Έχουμε πολλά να σας πούμε…)» καταθέτει τη σοφία και την πείρα που απέκτησε από τις τραυματικές εμπειρίες που της αποκάλυψαν οι μαθητές της– παιδιά προσχολικής ηλικίας– και που τη θεωρεί χρήσιμη για γονείς, νηπιαγωγούς, δασκάλους, φοιτητές Παιδαγωγικών Τμημάτων και όχι μόνο, προκειμένου να προβληματιστούν και να διαφοροποιήσουν τη στάση τους απέναντι στα παιδιά.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Η «Τρίτη ηλικία» είναι μεν η τελευταία περίοδος της ζωής του ανθρώπου αλλά κουβαλάει καταγραφές περασμένων ηλικιακών περιόδων, αρχής γενομένης από την παιδική ηλικία, που διαμορφώνουν και επηρεάζουν το πλαίσιο ζωής του και τον φορτώνουν με διάφορα προβλήματα, ψυχολογικού περισσότερο περιεχομένου παρά οικονομικού.
Ειδικοί επιστήμονες ερευνητές έχουν καταλήξει πως ο τρόπος ζωής και συμπεριφοράς του ηλικιωμένου, δεν διαμορφώνεται στο στάδιο της γεροντικής του ηλικίας, αλλά ξεκινά να χτίζεται από την παιδική του.
Τα χαρακτηριστικά της παιδικής του προσωπικότητας, τα θέλω, οι ανάγκες του, σε συνδυασμό με τις επιδράσεις που δέχεται από τον περίγυρό του, διαμορφώνουν την πρώτη του προσωπική ταυτότητα. Στη συνέχεια προστίθενται στοιχεία της εφηβείας, της νιότης, της ώριμης και της μεσήλικης εποχής και διαμορφώνεται η προσωπική ταυτότητα του ηλικιωμένου.
Εάν λοιπόν μεγαλώνει με εγωκεντρική νοοτροπία και αντίληψη να παίρνει μόνο από τη ζωή, χωρίς ποτέ να δίνει, εάν πιστεύει πως η ζωή αρχίζει και τελειώνει μόνο σε αυτόν, τότε τα δύσκολα έπονται. Εκ των πραγμάτων η σκυτάλη της δράσης που μέχρι τώρα κρατούσε στα χέρια του, θα περάσει κάποια στιγμή στα χέρια νεότερων και θα οδηγηθεί ο ίδιος σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Η σχέση με τους ανθρώπους γύρω του θα λάβει άλλη μορφή και άλλο χαρακτήρα και τότε ενδέχεται να θέσει τον εαυτόν του σε απομόνωση και το τελευταίο κομμάτι της ζωής του να μετατραπεί σε δοκιμασία.
Μη ξεγελιόμαστε λοιπόν με την ιδέα πως θα διαμορφώσουμε τα γεράματα όταν μας έλθουν, όπως εμείς θα θέλουμε. Σίγουρα θα είναι και συνάρτηση της ζωής που θα έχουμε κάνει μέχρι να φτάσουμε ως εκεί.
«Όταν εγώ θα φτάσω στην ηλικία σου θα έχω ξοφλήσει από την ζωή και μάλλον θα χρειάζεται να την τερματίσω», μου είχε πει κάποτε ένας παλιός μαθητής μου όταν εγώ ήμουν 55 ετών και εκείνος 20. Στα μάτια του πρέπει να φάνταζα πολύ μεγάλη και ξοφλημένη και τον τρόμαζε η εικόνα μου.
Όμως η ζωή άλλα του δίδαξε. Στα 43 του παντρεύτηκε και στη συνέχεια έγινε και πατέρας. Έχει αλλάξει τρόπο σκέψης, βάζει στόχους μακράς πνοής για τον εαυτόν του και την οικογένειά του, χωρίς να νοιώθει ξοφλημένος.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να μας απασχολούν τα γηρατειά σαν κάτι το ξεκομμένο. Απλά φροντίζοντας την ζωή μας από την αρχή, θα οδηγηθούμε σε αυτή φυσικότερα. Άλλωστε το τι είναι ο καθένας μας τώρα, εξαρτάται από τις πράξεις του παρελθόντος
Οτιδήποτε ευχόμαστε για το μέλλον μας, προοιωνίζεται από τις πράξεις του παρόντος.
Αν δεν το μεθοδεύσουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, φοβούμαι πως ίσως θα έχουμε χάσει την όποια ευκαιρία γηρατειών προσδοκούμε, με δική μας βεβαίως ευθύνη.
Ας αναρωτηθούμε απλά: Τι αλλαγές θα μπορούσε να κάνει κάποιος μέσα σε μια νύχτα, που υποχρεώνεται να αποχαιρετήσει τη μεσήλικη ζωή του, για να βρεθεί το ξημέρωμα στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας..! Μπορεί αλήθεια να αλλάξει το παραμικρό μέσα σε μια νύκτα, επειδή πάτησε την τρίτη ηλικία; Όχι βέβαια..!
Κάποια στιγμή λοιπόν (όλες οι στιγμές είναι κατάλληλες) χρειάζεται χωρίς καμία φοβική σκέψη, να δοκιμάσει να κάνει αλλαγές που ίσως του χρειάζονται και χωρίς να μετανιώσει για αυτές που θα κάνει. Οι αλλαγές θα πρέπει να έχουν σχέση με το τρόπο ζωής, σκέψης, συμπεριφοράς καθώς και τις προτεραιότητές του. Αν του προκύψει κάτι καλό έχει καλώς, αν όχι, θα έχει κερδίσει σε εμπειρία με κουράγιο να ξαναδοκιμάσει. Το κουράγιο τότε μετατρέπεται σε σκέψη να του θυμίζει λίγο πριν το βραδινό ύπνο πως θα προσπαθήσει πάλι αύριο! Και τότε κοιμόμαστε με ένα όνειρο και ξυπνάμε με μια απόφαση να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα. Αυτό όμως που μετράει περισσότερο στις αλλαγές που χρειάζεται να γίνουν, είναι αυτό που επιθυμεί η καρδιά μας και το πώς θέλουμε να βλέπουμε εμείς τον εαυτόν μας και όχι πώς οι άλλοι θέλουν να μας βλέπουν.
Δεν βοηθά να επαναπαυόμαστε στην προσμονή της Θεϊκής βοήθειας. Ας αναζητήσουμε τη Θεϊκή δύναμη που ενυπάρχει μέσα μας, ας την ενεργοποιήσουμε ανάλογα με τις προσδοκίες μας και λύση σίγουρα θα προκύψει.
Άνθρωποι που ασχολήθηκαν με το οδοιπορικό της ανθρώπινης ζωής, το χαρτογράφησαν ως ψηλό βουνό που ο άνθρωπος ξεκινώντας από τη ρίζα του ανηφορίζει σιγά-σιγά προς την κορυφή για να την κατακτήσει. Ατενίζει την πλαγιά μέχρι και την κορυφή, χωρίς βεβαίως να βλέπει την πίσω πλευρά του βουνού, που προς το παρόν τουλάχιστον δεν τον απασχολεί. Αρκείται να κατακτήσει την κορυφή και προς τον στόχο αυτόν διαθέτει όλες του τις δυνάμεις.
Βλέπει την ομορφιά της ζωής να ξαπλώνεται μπροστά του μέσα από χίλιες δυο ευκαιρίες και βιάζεται να τη ρουφήξει για να πατήσει τη κορυφή. Οι ευκαιρίες του είναι πίκρες που καλείται να ξεπεράσει, αγωνίες να τις παλέψει, ευλογία να τη δεχτεί, αγάπη να τη σκορπίσει γύρω του και μυστήριο να το εξερευνήσει. Οι παροχές βέβαια της ζωής δεν σταματούν εδώ αλλά έχουν συνέχεια. Του προβάλλονται καθήκοντα που πρέπει να αναλάβει, παιγνίδια να συμμετέχει, περιπέτεια να πάρει τα ρίσκα του και ύμνο να τον τραγουδήσει.
Η ανάβαση όμως κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος της και πατάει την κορυφή που στόχευε να φτάσει. Κορυφοκατακτητής πλέον διανύει τη μέση ηλικία. Ανέβηκε το δρόμο της νιότης καλπάζοντας και άγγιξε την κορυφή. Από το σημείο αυτό έχει τη δυνατότητα να βλέπει και την πίσω πλαγιά του βουνού, που μέχρι τώρα δεν την έβλεπε αλλά ούτε και τον απασχολούσε.
Η κορυφή είναι και η μεγάλη στάση της ζωής του. Έχει ανάγκη να ξαποστάσει, να κάνει απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας του, να καταλαγιάσει λίγο και να δει πώς θα κατηφορίσει. Ίσως είναι και η τελευταία του ευκαιρία για σύγκριση και σύγκρουση με το παρελθόν, που ίσως τον οδηγήσει σε μια αλλαγή στάσης και πλεύσης για την υπόλοιπη ζωή του.
Συνειδητοποιεί το παρόν όπου ακριβώς βρίσκεται, στρέφεται προς τα πίσω, αναπολεί το παρελθόν, αλλά βλέπει και μπροστά του το μέλλον και το τέρμα.
Αρχίζουν να ξεφτίζουν σιγά-σιγά στα μάτια του αρχές, αξίες, όνειρα και προσδοκίες, που μέχρι τώρα τον συνόδευαν. Στο μυαλό του παίρνουν μια άλλη διάσταση όλα αυτά και μετριάζεται η δυναμική και η γοητεία που ασκούσαν μέχρι τώρα επάνω του.
Αν και νοιώθει νικητής της μέχρι τώρα ζωής του αρχίζει να νοιώθει λίγο μόνος, αρχίζει να προβληματίζεται κατά τον Paulo Coeliho με θέματα που του εμπνέουν την αναζήτηση του πραγματικού του εαυτού: Ο φόβος μπροστά στην κατηφόρα που ξανοίγεται μπροστά του, το τίμημα της φήμης, ο πλούτος, η ρηχότητα, η υπερβολή, όλα μαζί ή το καθένα ξεχωριστά, μπορεί να τον αναστατώσουν και να διαταράξουν σχέσεις και πνευματικές του αξίες. Η σκέψη για διορθωτικές κινήσεις σε αξίες και προτεραιότητες που μέχρι πρότινος κυριαρχούσαν στη ζωή του και αποτελούσαν τη σημαία του, κάνει την εμφάνισή της. Όσο και να τραβά τον χρόνο προς τα πίσω, θα πρέπει κάποια στιγμή σιγά- σιγά να αρχίσει να κατηφορίζει αποχαιρετώντας την κορυφή. Ώρα λοιπόν να αλλάξει ρότα. Οι αναβολές δεν ωφελούν και ο χρόνος έχει πάψει να είναι σύμμαχός του. Πρέπει να αρχίσει να κατηφορίζει την πίσω πλαγιά του βουνού, που θα είναι και το τελευταίο κομμάτι της ζωής του.
Συγγραφέας: ΣΤΑΜΑΤΙΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΛΕΝΤΖΟΥ
Έτος έκδοσης: 2014
ISBN: 978-960-438-167-8
Σελίδες: 164, Τιμή: € 14
